Wat de paarden mij lieten zien

Paarden reageren op vibraties, op wat je uitstraalt, niet op wat je zegt. Daarom worden zij vaak ingezet bij coaching.

Ik wilde al heel lang eens een paardencoaching doen, om te ontdekken wat ik uitstraal zonder het te beseffen. Die kans kreeg ik op de laatste masterminddag met mijn coach Kim Munnecom en de andere mastermind babes.

Wat een mooie ervaring was dat, zeg!

We werden in 4 groepjes ingedeeld.

Ik zat in het laatste groepje met 2 straffe madammen. Toen ik mijn lootje getrokken had, voelde in me klein worden omdat ik bij hen in de bak zou komen.

Vlak voordat ons groepje aan de beurt was, voelde ik me doodmoe. Ik trok me terug, ging zitten en sloot af en toe mijn ogen. Dat was al bijzonder voor mij. Normaal hou ik me sterk en geef ik niet toe aan zulke vermoeidheid als ik in groep ben (en ook niet snel als ik aan mn laptop zit, besef ik nu).

Die vermoeidheid voelde ik nog toen ik in de bak stapte.

En toen ik aan de beurt kwam, benoemde ik die ook.

Wat was mijn intentie van deze dag?

Ik wilde inzicht krijgen in wat ik te helen heb zodat ik mijn waarde - weer - voelde.

Toen gaapte er een paard.

Dit kon een teken zijn van mijn vermoeidheid, maar ook van tweestrijd.

De tweestrijd van weten wat ik waard ben en die waarde ook voelen.

De tweestrijd tussen mijn hoofd en mijn lichaam. Mijn lichaam is moe en mijn hoofd vindt daar wat van.

Het besef dat door te gapen het paard mij teruggaf dat ik in een tweestrijd verkeerde, was erg krachtig. Ik voelde me op slag ontspannen. De rest van de dag voelde ik me buitengewoon fit.

De paarden stonden met hun achterste naar mij toe.

Dat voelde voor mij als afwijzing.

Paarden wijzen niemand af.

Alleen ik wijs me mezelf af.

Auch.

Klopt.

En toen begon het te regenen.

Normaal vind ik het super vervelend dat er druppels op mijn brilglazen komen.

Nu vond ik het erg lekker.

Alsof ik schoongespoeld werd.

De paarden stonden stil.

Met hun achterste in de wind.

Ze stonden volkomen stil.

3 op een rij.

Ik hoef niet tegen de wind in te beuken.

Het komt naar me toe wanneer het komt.

En toen voelde ik dat ik tussen de 2 andere dames wilde gaan staan, die ook met hun rug naar de wind stonden.

Ik voelde me geborgen tussen deze 2 powervrouwen.

Voelde me heel krachtig dankzij hen.

Ik voelde dat ik ook een powervrouw was, net als zij.

Wat ben ik blij dat ik de bevestiging heb gekregen dat het heel goed is dat ik rust neem. Ik was daar al mee bezig maar ergens zat er toch een stemmetje te fluisteren dat ik lang genoeg gerust en getwijfeld heb en dat het tijd werd dat ik weer ging knallen. Dat stemmetje zwijgt nu. Zo fijn!