Moederschap & ondernemen
Velen van ons zijn VA geworden of willen dit worden voor een betere balans werk-privé. Niet meer afhankelijk zijn van een baas voor vrije dagen bv.
Maar jongens, het is niet altijd vanzelfsprekend om de weegschaal in evenwicht te houden.
Toen Nederland in lockdown ging, was mijn eerste reactie dat er voor ons thuis niet zoveel veranderde. Ik werkte al thuis, de kinderen waren daaraan gewend, dus dat zou wel goed komen. Niet piepen en doorgaan.
Maar poeh, na zo’n 2-3 weken vond ik het toch wel zwaar. Waarom? Ik was hier toch aan gewend?
Oké, Saskia, maar vóór Corona waren jouw kinderen en je man geen 24/7 thuis. En kwam je oudste zoon niet regelmatig aankloppen voor hulp bij zijn schoolwerk. Je had regelmatig het huis voor jou alleen.
Dit inzicht maakte dat ik wat milder werd naar mezelf. Maar neemt niet weg dat ik enorm blij was toen de scholen weer begonnen. Eerst 2 dagen in de week, daarna 4 met een vaste vrije woensdag tot aan de schoolvakantie en ook nog een studiedag en een extra vrije dag.
En voor we het wisten, was de grote vakantie daar. Na die 6 weken mochten de kinderen weer 5 dagen naar school. Yes!
En dan kom je op een maandagochtend op school en krijg je te horen dat de juf verkoudheidsklachten heeft en dat er geen vervanger is. Dus de jongste kan weer mee naar huis. ‘Gelukkig’ werk ik dan thuis en kan ik het wel regelen op zo’n moment.
Maar de herfst is nog maar pas begonnen en ik verwacht dat het niet de laatste keer is dat ik 1 van mijn zonen onverwacht thuis had omdat de leerkracht ‘ziek’ thuis is. Komen daar ook nog een heel aantal studie(mid)dagen, extra vrije dagen voor kleuters, de herfstvakantie, ... bij.
Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik kan, en wil ook niet, op al die dagen alles laten vallen en al die dagen in het teken van de kids stellen. Ik doe mijn werk graag, klanten rekenen op mij en ik wil gewoon mijn omzet halen op het einde van de maand.
Maar thuis werken met kinderen dat zie ik niet zitten. Dan kan ik me niet concentreren. Word ik voortdurend gestoord. Ga ik me ook schuldig voelen dat ik geen aandacht heb voor mijn jongens.
Oh, help! Hoe doen jullie dat? Of is dit herkenbaar?